Geachte Meesters,
Graag zetten wij het artikel “Dubbel Bekwaam” uit de 60ste uitgave van Strop & Toga in de spotlight.
In dit persoonlijke en humoristische artikel vertelt Mr. Johan Cansse hoe zijn liefde voor skiën begon met een onverwacht avontuur. Van een uitdagend eerste skikamp tot de vrijheid en voldoening die hij vandaag vindt in lange afdalingen en de droom van heli-skiën. Een inspirerend verhaal over grenzen verleggen, vallen en opstaan, en de vreugde van het moment grijpen.
Kampen volzet
Veel ouders willen in de vakantie hun puberende kinderen op kamp en de mijne waren geen uitzondering. Op mijn 14 waren in de kerstvakantie alle sportkampen volzet, behalve een skikamp, wat mijn eerste kennismaking zou worden. Het was bijna ook mijn laatste trouwens: onze skileraar had het lumineuze idee om mij na drie dagen langs de olympische piste (Madonna di Campiglio) naar beneden te sturen. Bij de eerste bocht ben ik aan een rotvaart met mijn gezicht eerst de berg afgegleden, om pas tot stilstand te komen nadat een komeet (de skileraar dus) mij nog voorbij was geskied en tegen wiens benen ik tot stilstand ben gekomen. Een paar meter lager was ik in de ravijn geëindigd.
Na dat eerste sportkamp bleef ik jaarlijks verder meegaan met de mutualiteit, skiede ik tijdens de rechtenstudies vaak mee met het VRG, maar zou de minstens-twee-keer-per-jaar-ambitie moeten wachten tot na de start van mijn professionele loopbaan en dan nog een paar keer onderbroken door zware lichamelijke letsels aan de knieën. Die letsels waren niet ski-gerelateerd maar hadden alles te maken met mijn altijd-alles-teveel mentaliteit: te veel gelopen, te veel gebasket, te veel gebadmintond … tot er geen kraakbeen meer over was in beide knieën en een lang herstel met zware revalidatie onvermijdelijk was. Die revalidatie heeft me veel sterker gemaakt en met een professioneel begeleide keuze inzake de juiste skilaarzen en -latten en met een systematische verbetering van mijn skitechniek is de liefde voor het skieën vanaf mijn 30ste pas écht in bloei gekomen. Sedert een zestal jaar vind ik mezelf goed genoeg om het ook aan anderen te leren en ben ik ook als ski-initiator erkend.
Vrijheid
Zeker in het begin waren het de punten voor sfeer en gezelligheid die mij bekoorden, maar ondertussen schuilt de grootste aantrekkingskracht voor het skiën zonder de minste twijfel in het mij gelukkig makende gevoel van absolute vrijheid: je eigen pad kunnen kiezen, zelf je snelheid regelen, een bocht nemen wanneer en waar je dat zélf wil zonder dat iemand je kan beïnvloeden of manipuleren. Zelf ook je eigen grenzen aftasten… ook op de leeftijd van 45 jaar blijf ik mezelf graag fysiek uitdagen. Het is die absolute vrijheid, zowel op als naast de piste, waar niets tegenop kan, uiteraard gecombineerd met de adembenemende vergezichten en het bij voorkeur dito gezelschap. Ik ski graag alleen, maar een ganse week zou ik dat niet willen en het belang van goed gezelschap, zowel op als naast de piste, kan moeilijk worden overschat.
Onverwachte bobbel
Ik probeer sowieso gans het jaar door fit te blijven door het vele sporten: fietsen, tennis, padel… maar als de winter er aan komt, dan doe ik daar bovenop specifiek stabilisatieoefeningen, met focus op rug- en buikspieren en zeker ook op de versterking van de beenspieren. Je moet altijd voorbereid zijn op een onverwachte bobbel in de piste en dat kan je alleen maar opvangen met een goede musculatuur.
Het liefst leef ik me uit in de grote skigebieden met heel lange afdalingen. In Sölden bijvoorbeeld kan je tot wel 10 km in één rit naar beneden glijden en voel je elke vezel van je spieren branden en dan kom je beneden met een brede glimlach, wetende … ik ben moe maar vooral voldaan. Zalig vind ik dat en als mijn lichaam het toelaat, zou ik die zaligheid zo lang mogelijk willen laten duren, bij manier van spreken tot aan mijn 100 jaar… als er tegen dan nog sneeuw ligt, tenminste. En in de tussentijd heb ik nog twee dromen: een heli-ski waarbij je dus hetzij uit een helikopter springt, hetzij wordt afgezet op ontoegankelijk gebied en misschien ook nog wel eens over de oceaan gaan skiën in de gekende grote skigebieden in Amerika en Canada.
Glimlach
Aan confraters die willen beginnen skiën (of daar al een tijdje mee bezig zijn) zou ik in de eerste plaats aanraden om mee te gaan met de shortski die jaar na jaar vlekkeloos wordt georganiseerd door de Vlaamse Conferentie. Er zijn nu reeds een aantal confraters ingeschreven van eind 20, begin 30, die nog nooit op de latten hebben gestaan en die ik zeer graag als monitor onder mijn vleugels wil nemen. Ik verheug me nu al op hun glimlach die ik al zo vaak zag verschijnen telkens de eerste angst is verdwenen en de eerste afdalingen beginnen te lukken. Wie nog mee wil: info@vlaamseconferentie.be
Altijd alles teveel … niet een rustig ritje fietsen, maar trappen tot je er bij neervalt… niet een spelletje tennis, maar een volledige match die je natuurlijk moét winnen… niet een béétje fitnessen, maar gewichten duwen tot je spieren dreigen te scheuren … en als je niet meer kan, dóórgaan … en daar nog deugd uit halen ook. Wat mij betreft: welkom in de hel, maar welkom in de hemel van Mr. Reinhard Van Hecke … respect maar zonder afgunst.
